Wish you were here.
Wish you were here.
de calmadas inquietudes
blanco y negro
miraxes

de roto silencio
descalzas voluntades
enredando
letras de papel
contornos, límites... perfiles
aproximadamente luciérnagas
rastros e pegadas
sinrazón
quizás
ideas atropelladas
Por veces sentía como si su cabeza fuese un tiovivo de tropel disciplinado, rodando bajo el ritmo continuado de la misma idea. En esos momentos sentía el deseo irrefrenable de bajarse en marcha de sinuosa atracción pueril, convirtiendo esos elegantes caballos adiestrados en majestuosos animales alados que le permitiesen, por fin, plasmar el excéntrico carrusel de su teatro espiritual. Otras veces, la mayoría, sentía que nunca deberían cesar de girar...
lío
montañas
de ortografía
shhhhhhhhhhhh
alas
Su cabeza es una pecera de invierno donde esa idea tenaz da vueltas y vueltas sin parar, en eterno carrusel, tal y como recuerda aquel pez rojo de acuario visitado, tal vez, lejano tiempo en una infancia jamás por entero concluida. El paso del tiempo ha convertido lo extraño en habitual, aunque en ocasiones de absoluta entereza se resiste, dentro de su propia afonía, a permitir que el inexorable percurso de las estaciones borre la huella de su otoño preferido. Se cuestiona si algún día cercano sus inquietos peces rojos conseguirán, al fin, alas para volar.
luces de melancolía
I dreamed I held you in my arms
When I awoke, dear, I was mistaken
And I hung my head and I cried.
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away.
I'll always love you and make you happy,
If you will only say the same.
But if you leave me to love another,
You'll regret it all some day:
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away.
You told me once, dear, you really loved me
And no one else could come between.
But now you've left me to love another;
You have shattered all of my dreams:
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away.
In all my dreams, dear, you seem to leave me
When I awake my poor heart pains.
So when you come back and make me happy
I'll forgive you dear, I'll take all the blame.
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away.
temor
Sosegadamente cobijada en refugio de paz, tejiendo pausadamente historias de vida en gruesa lana de color, por veces enredada, como bufanda de invierno que da calor a almas de agónicos espejos laberínticos. Interminables hilos interrumpidos, que entrecruzan vías de paso entre ríos de temor salado de montaña, temor a lo desconocido, temor a lo imaginado, temor a lo inesperado, temor incrementado, temor pródigo en el tiempo... inexplicado.Nubes de tormenta
Rutas inescrutables envuelven tibiamente corazones impulsados al compás de bicicletas, combinando pedales ansiosos, que persiguen la ansiada cumbre de nieve y arco iris, con descensos equilibrados buscando su propia marea. No existe un ritmo en conciencia determinado, marchas pausadas, velocidades inquietas cual desbocado tropel a caballo, paradas abrumadoramente inesperadas o tal vez cobardemente ignoradas, esperas en tiempo indefinido, repetidas secuencias simplemente susurradas en el viento. Es tiempo de dirigir el rumbo bajo la tormenta.
never ending
This never ending song, is scraching, scraching my brain like a vinyl in desire this never ending thought is coming and is gone it's travelling, on a plane on my way. And in a highway too, as if I speak for you and I say that you did those things I did in the past, it's true and in a highway too, in a truck I do keep your stuff in my pocket, just like I did with the days we flew. This never ending thought is coming and is gone it's travelling, on a plane on my way. This never ending song is coming and is gone it's travelling, on a plane on my way. Gone, play on Gone, play on Gone, play on Gone, play on ...
colores y más...
acróbata
sombras de vida
mañanas de invierno
aprendendo a camiñar
Contundentes tesoiras baixo man inqueda docemente guiadas. Corte decidido e delicado a un tempo, arriscado, ousado, trazando con suavidade o perfil requirido. Esas ás espesas de levidade, preparadas finalmente para repousar por tempo indefinido no máis fondo do baúl. Desexos desmesurados de camiñar o máis preto posíbel do temeroso chan, anudada á terra, carecendo por completo da máis mínima posibilidade de levitar. Ser capaz de conformar unha percepción adherida ao terreo. Non sentir endexamais a necesidade inmensa de recompoñer as ás, permitirse olvidalas, pensar tal vez en emprestalas, ten sido longa a viaxe. Decidida a sentir con plenitude cada unha das pedras do camiño, a esquecer o voo dos paxaros, mergullándose dunha vez no ata o de agora impenetrable... a sombría realidade.
cúmulo de circunstancias
recordos no deserto










