skip to main
|
skip to sidebar
Sinfonía de duende
blanco y negro
Vivían ensayando mil y una aperturas, estrategias, sacrificios, finales de peones... Arduo alcanzar el jaque mate en una partida que siempre acabará en tablas.
1 comentario:
Enguivuk dijo...
Sempre quixen enrocarme.
14 de enero de 2011, 0:06
Publicar un comentario
Entrada más reciente
Entrada antigua
Inicio
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Que se sente ao camiñar descalza sobre o cristal húmedo de herba?
Sen raíces non se pode voar
uninstanteconmigo.blogspot.es
Rather be dreaming instead
TAREIXA
Compostela
Pequeño rincón sutil donde compartir mi particular mundo aparte.
Ver todo mi perfil
Perdida en...
Archivo del blog
►
2011
(2)
junio
(1)
abril
(1)
▼
2010
(12)
diciembre
(1)
septiembre
(2)
agosto
(2)
julio
(1)
junio
(2)
abril
(1)
febrero
(2)
enero
(1)
►
2009
(20)
diciembre
(3)
noviembre
(2)
octubre
(2)
septiembre
(1)
agosto
(1)
julio
(3)
junio
(2)
abril
(1)
marzo
(4)
febrero
(1)
1 comentario:
Sempre quixen enrocarme.
Publicar un comentario